Katarzyna Michalak - "Powrót do Poziomki"

Autor: Katarzyna Michalak
Tytuł: "Powrót do Poziomki"
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 292


"Powrót do Poziomki" to po "Nadziei" moja druga próba podejścia do twórczości Pani Katarzyny Michalak. Zachęcona wieloma pozytywnymi recenzjami książki oraz opiniami innych blogerów, postanowiłam dać kolejną szansę autorce. Nie ukrywam, iż książkę przeczytałam już kilka tygodni temu, jednakże cały czas zastanawiałam się jaką ocenę wystawić tej pozycji. Jaką decyzję podjęłam dowiecie się za chwilę.

Powieść opisuje losy bohaterów: roztrzepanej Ewy, jej męża Witolda oraz córeczki Julisi. Główna bohaterka ma dobrą pracę, wspaniałego męża, chatkę w lesie oraz urocze zwierzaki. Wydawać by się mogło, że nic więcej człowiekowi do szczęście nie jest potrzebne, a mimo tego Ewa nie czuje się szczęśliwą kobietą. Ciągle w głowie siedzi jej Andrzej, który nie tylko jest jej szefem, ale również mężem jej najlepszej przyjaciółki. Pewnego dnia mąż Ewy oznajmia jej, że musi pilnie wyjechać do Korei na dwa miesiące. Dodatkowo w jej wydawnictwie gdzie pracuje pojawiły się kłopoty finansowe. Czy autorka poradzi sobie z kłopotami, które nagle na nią spadły?

Lektura niesie za sobą wiele zabawnych sytuacji, cudownych opisów przyrody, ludzkich zachowań czy kontaktów interpersonalnych. To na co zwróciło moją największą uwagę to dar autorki do tworzenia sielskiego i niezwykle barwnego klimatu powieści. Wątek, który wyjątkowo utkwił mi w pamięci to opisanie matczynej miłości do dziecka oraz mało spotykany stosunek do zwierząt.

Pomimo wyżej wymienionych elementów, które w pewnie sposób mi się spodobały, niestety cała książka wyrysowała się w mojej pamięci niezbyt dobrze. Głównym kryterium jest tuta zachowanie głównej bohaterki, które początkowo mnie bawiło. Niestety z każdą kolejną stroną zaczęło mnie do tego stopnia denerwować, iż co jakiś czas musiałam odłożyć książkę na bok i chwilę odpocząć. Oczywiście rozumiem stronę autorki - taki był jej zamiar, jednak nie potrafię przełożyć zachowania Ewy na reale życie. Jej zachowanie mnie irytowało, a nawet frustrowało. Kolejnym kryterium którego się spodziewałam to brak akcji, bardzo powolne tempo rozwijających się sytuacji oraz bardzo dużo zdrobnień, które spowodowały że poczułam się jak mała dziewczynka czytająca bajkę dla dzieci. 

Druga lektura autorki przekonała mnie do tego, iż jej książki nie są skierowane do takiego czytelnika jak ja. Oczywiście nie próbuję tutaj w żaden sposób karcić twórczość Pani Michalak, jednakże jej pozycję polecam Czytelnikowi, który nie wymaga zbyt wiele od książki, a zależy mu tylko na lekkiej i łatwej lekturze. Niestety po kolejną książkę autorki już nie sięgnę.