Melissa Hawach - "Oddajcie mi dzieci"

Autor: Melissa Hawach

Tytuł: "Oddajcie mi dzieci"

Ilość stron: 389

Rok wydania: 2012

Powieści napisane przez życie zawsze zwracały moją uwagę o wiele bardziej, aniżeli książki które są wodzą fantazji pisarzy. Taka lektura jest dla mnie o wiele bardziej fascynująca, wciągająca taka... prawdziwa. Chętnie utożsamiam się z jej bohaterami, przeżywając radości czy smutki mając w świadomości to, że ta historia wydarzyła się na prawdę. Nie inaczej było również w przypadku dramatu Melissy Hawach - "Oddajcie mi dzieci". Jej walka o dwie córeczki opisywały światowe media - być może i Tobie obiła się o uszy ta historia.

Autorka książki, po niezwykle bolesnych wydarzeniach, postawiła przelać na papier swoją historię, aby przekazać ludziom całą prawdę, odciąć się od spekulacji mediów, przekazać fachową wiedzę dotyczącą postępowania w sytuacji porwania dzieci i przekazać swoje emocje jakie czuje matka w momencie bezradności. Mam wrażenie, że lektura powstała również jako poradnik dla osób, które znajdą się w takiej samej sytuacji co ona - jakie kroki należy wykonać, aby szybciej odzyskać porwane skarby.

Melissa Hawach wyszła za mąż za Australijczyka, Libańskiego pochodzenia. Z tego związku szybko urodziło się potomstwo: Cedar i Hannah. Niestety ich pożycie małżeńskie nie układało się tak, jak w każdym przeciętnej rodzinie. Joe bił ją, kopał, szarpał i upokarzał, każdego dnia pozwalając sobie na coraz śmielsze ruchy. W końcu kobieta postanowiła rozstać się z mężem, utrzymując z nim względnie pozytywne relacje, ze względu na dobro córek. Latem Melissa pozwoliła Joe zabrać córki na wakacje do Australii, gdzie miały pielęgnować kontakt z rodziną. Niestety pewnego dnia ich kontakt się urwał, a matka dziewczynek dowiedział się okrutnej prawdy - Cedar i Hannah zostały wywiezione do Libanu. Do piekła, gdzie akurat toczyła się krwawa wojna. Autorka książki szybko zaczyna walczyć o córki. Początkowo z pomocą przyszła rodzina i znajomi. Później do akcji zaczęli włączać się prawnicy, policja, detektywi, Interpol, Ambasady i wiele innych instytucji. Akcja poszukiwawcza została rozszerzona na wielką skalę i przyłączyło się do niej wiele szanowanych ludzi, często wykonując swoją pracę bezinteresownie. Jeżeli prześledzicie światowe media, dowiecie się, że akcja zakończyła się pozytywnie - tutaj nie będę czarować :) Jednak to, w jaki sposób tego dokonano, warte jest przeczytania.

Powieść nie należy do łatwych. Przepełniona jest bólem, bezradnością, ale również i drobiazgowością. Melissa Hawach bardzo szczegółowo opisuje to, co czuła w poszczególnych momentach akcji poszukiwawczej - od chwili, kiedy zaczęła podejrzewać swojego męża o nieszczere intencje, poprzez próby kontaktu z córkami, organizację sztabu z pomocą, naukę języka arabskiego, po moment kiedy przytuliła dziewczynki oraz wróciła z nimi do Kanady. Autorka książki i zarazem bohaterka całej powieści bardzo szczegółowo opisuje poszczególne etapy poszukiwań - kto w czym pomagał i za co był odpowiedzialny, jakie kroki poczyniono w celu zbliżenia się do dziewczynek. Nie ukrywa również żmudnego i długotrwałego procesu biurokracji, z czym musiała się zmierzyć. Kobieta bez owijania w bawełnę opisuje Liban, gdzie uprowadzone dziewczynki przebywały z ojcem i jakie czyhały na nie niebezpieczeństwa. Z książki można się wiele nauczyć, poszerzyć swoje horyzonty. Jako przykład podam tutaj fakt, iż lektura porusza temat Instytucji Wymiaru Sprawiedliwości w Libanie, Australii oraz Kanadzie i porównuje je ze sobą.

Ta jak pisałam wcześniej - trudna to powieść, naładowana negatywnymi emocjami. Jednakże historia matczynej miłości wciągnęła mnie od samego początku. Podziwiałam Melissę za jej siłę, odwagę, poświęcenie i opanowanie. Za to, że nie straciła wiary w to, że będzie miała okazję jeszcze nie raz przytulić swoje córeczki. Wielką rolę w tej powieści odgrywa rodzina autorki, która ukazała się jako rodzina na medal. Każdy kto tylko mógł, włączył się na swój sposób w akcję poszukiwawczą, szukał rozwiązania, ale przede wszystkim dawali wsparcie emocjonalne i duchowe swojej córce, siostrze, szwagierce.

Polecam gorąco.